\ Święcenia diakonatu W sobotę, 31 maja podczas Mszy św. o godz. 11:00 Ks. Biskup Roman Marcinkowski udzielił w naszej Katedrze święceń diakonatu czterem klerykom V kursu Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku. Bycie diakonem, kapłanem, biskupem to nie zawód. Jezus nie wybrał nas do zawodu, ale do służby, która staje się przyjaźnią z Nim – mówił bp Marcinkowski.„To dzień wielkiej radości dla diecezjalnego Wieczernika. Niech ten sakrament zakorzeni się w waszych sercach. Niech tajemnica święta Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, w które przyjmujecie święcenia diakonatu, przypomina wam, że łaskę święceń nie przyjmujecie dla siebie, lecz po to, aby nieść ją do innych” . Dodał, że z pragnieniem serca i dobrą wolą przystępują do ołtarza, bo chcą służyć Chrystusowi, sługa zaś to ten, kto „dobrowolnie i z własnej woli przy swym panu”. Zupełnie inna jest mentalność niewolnika, który „czuje na sobie jedynie przymus i ciężar pracy, i chce uciec od swego Pana”. Natomiast klerycy tego dnia „wyrażają pragnienie służenia Chrystusowi i Jego Kościołowi”. Być sługą Chrystusa oznacza przyjmować słowo Pana i nim żyć, to znaczy: rozważać je, głosić i pozostać jemu wiernym, choćby za cenę zlekceważenia, wyśmiania, wyszydzenia ze strony świata - stwierdził hierarcha. Zauważył także, że taka służba za cenę największej wierności wydawać się może przegraną, a jednak to właśnie nad swymi przyjaciółmi Jezus się modlił w Wieczerniku: „Słowo Twoje jest prawdą, uświęć ich w prawdzie”. Biskup podkreślił także, że „tylko sługa Jezusa zwycięży złość świata”. Przestrzegał też nowych diakonów, by nie utracili ducha służby, nie podeptali świętości diakonatu, który przyjmują oraz „nie utracili azymutu ku Chrystusowemu kapłaństwu, do którego dążą”. Święcenia diakonatu przyjęło czterech kleryków z czwartego kursu. Podczas święceń nowi diakoni zobowiązali się do celibatu, posłuszeństwa biskupowi i jego następcom, wiernego głoszenia Słowa Bożego i posługi sakramentalnej. Odtąd nowi diakoni będą mogli czytać Ewangelię, głosić kazania, przewodniczyć modlitwom, udzielać chrztu, błogosławić śluby, udzielać Komunii św., nosić wiatyk do chorych, przewodniczyć obrzędowi pogrzebu, spełniać dzieła miłosierdzia. W czasie obrzędu święceń diakonatu złożyli też przyrzeczenia codziennego odmawiania Liturgii Godzin (brewiarza). /za KAI/ Święcenia przyjęli: Paweł Baliński z parafii św. Anny w Żałem Tomasz Dec z parafii św. Katarzyny w Dobrzyniu nad Drwęcą Piotr Gadomski z parafii św. Stanisława w Bieżuniu Mateusz Stępka z parafii Miłosierdzia Bożego w Skępem Polecajmy nowych diakonów w naszych modlitwach! fot. Krzysztof Drzazgowski Foto relacja

Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego - Wałcz - ul. Dolne Miasto 26/3 - 5.48 km Parafia św. Mikołaja - Wałcz - ul. Papieża Jana XXIII 13 - 6.22 km Parafia Miłosierdzia Bożego - Wałcz - ul. Władysława Andersa 21 - 6.27 km Parafia Św. Jana Chrzciciela

Wywiad z ks. Jackiem Kędzierskim zamieszczony na portalu (Tygodnik Regionu Rypińskiego Bagaż misyjny zostaje w sercu do końca – ks. Jacek Kędzierski z parafii Żałe Ksiądz Jacek Kędzierski od czerwca ubiegłego roku jest proboszczem parafii św. Anny w Żałem. W rozmowie z Darią Szpejenkowską opowiada o wcześniejszych doświadczeniach misyjnych oraz o nowym otoczeniu – Jest ksiądz nowym proboszczem w parafii Żałe, ale nie jest to pierwsza funkcja w życiu kapłańskim. Proszę przybliżyć swoją historię. – Moje życie kapłańskie było dość bogate. Wstępując na tę drogę, nie spodziewałem się, że może być tak różnorodne, że los może rzucić mnie w najdalsze zakątki świata właśnie dlatego, że poszedłem za głosem powołania. Pierwszy rok mojego kapłaństwa związany był z Rypinem. Zostałem tam posłany jako neoprezbiter, czyli nowy ksiądz, do parafii św. Stanisława Kostki. Ten rok na zawsze pozostawił we mnie dobre wspomnienie i sentyment do ziemi rypińskiej. Trwało to tak krótko, ponieważ ówczesny biskup ks. Zygmunt Kamiński posłał mnie na dalsze studia do Pampeluny w Hiszpanii. Po dwuletniej nauce uzyskałem tytuł magistra prawa kanonicznego Uniwersytetu Navarra. Powróciłem do Polski i pracowałem w kurii diecezjalnej. Chcąc jednak zrobić użytek ze znajomości języka hiszpańskiego, po rozmowach z kolegami misjonarzami zdecydowałem się na wyjazd na pięcioletni kontrakt do Peru. Pracowałem w tropikalnej części tego kraju, w peruwiańskiej Amazonii. – Jak wyglądała ta pierwsza misja? – Moja praca polegała głównie na odwiedzaniu indiańskich osiedli i wiosek położonych zarówno na obrzeżach miasta Iquitos tzw. stolicy peruwiańskiej dżungli, jak również wiosek położonych głęboko w dżungli, do których dopływało się łodzią. Podczas tych wizyt odwiedzałem żyjących tam ludzi w ich domach. Mieszkali w biednych szałasach. Udzielałem również sakramentów i odprawiałem msze. Większość mieszkańców już miała kontakt z naszą wiarą, ale również duża część dorosłych osób nie miała chrztu. Trzeba było ich uczyć podstaw wiary. – Jacy są peruwiańscy tubylcy? – Spotykałem tam ludzi biednych, ale szczęśliwych. Z reguły byli uśmiechnięci, życzliwi i spokojni, mówiący łagodnym głosem. Szybko nawiązywali kontakty. Byli bardzo gościnni, chętnie przyjmowali pod swój dach i dzielili się z trudem zdobytym jedzeniem. Należy zaznaczyć, że w dżungli są ograniczone warunki uprawy, więc ludzie tam mieszkający utrzymują się głównie ze zbieractwa i łowiectwa. – Czym różnią się od Polaków? – W odróżnieniu od Polaków, mieszkańcy dżungli nie martwią się o swój los. Polacy mają łatwiejsze życie, ale zbyt dużą wagę przywiązują do spraw materialnych i wpadają w spiralę zmartwień związanych z utrzymaniem i obowiązkami. W indiańskiej mentalności jest też dużo odwołań do czarów, mitów i szamanizmu. W Polsce, zwłaszcza na terenach wiejskich, także można jeszcze spotkać różne wierzenia, zabobony i gusła, ale są one w znacznie mniejszym natężeniu niż w Amazonii. – Mówi ksiądz o gościnności tych ludzi. Czy zawsze dobrze przyjmowali misjonarzy? – Wizyta misjonarza to święto dla wioski. Niezależnie od religijności, wszyscy przychodzą na spotkanie. Odnoszą się też z dużym szacunkiem do odwiedzającego ich księdza i nie stwarzają dystansu. Traktują tego typu gościa jak członka rodziny. – A co działo się po zakończeniu misji w Peru? – Po zakończeniu kontraktu wróciłem do kraju, ale myśli o dalszej pracy misyjnej do mnie powróciły. Podczas kilkuletniego pobytu w Polsce pracowałem jako dyrektor Katolickiego Radia Diecezji Płockiej w Ciechanowie. Po trzech latach myśli o wyjeździe zwyciężyły. Wybrałem się znów na misję, tym razem do Urugwaju. Uważałem, że ze względu na klimat i mentalność mieszkających tam ludzi pochodzących z Europy, będzie to praca łatwiejsza niż w Amazonii. Było jednak odwrotnie, gdyż Urugwaj jest krajem zlaicyzowanym, czyli praktycznie zanikły tam praktyki religijne. Dla przykładu, w miejscowości liczącej około 2,5 tys. mieszkańców na niedzielną mszę do kościoła przychodziło pięć osób, a w ciągu tygodnia nikt. Urugwajczycy nie byli wrogo nastawieni do wiary, lecz obojętni. Po roku pobytu w tym miejscu zdecydowałem się na powrót do Polski. Zanim trafiłem do Żałego, spędziłem dwa lata w Pomiechowie pod Modlinem jako wikariusz oraz katecheta w gimnazjum. Od czerwca 2016 roku pracuję jako proboszcz w parafii św. Anny w Żałem. To był uśmiech od losu, po prawie dwudziestu latach wróciłem w okolice Rypina. – Po kilku miesiącach sprawowania nowej funkcji można już ocenić tutejsze otoczenie. Jak podoba się księdzu parafia Żałe? – W porównaniu do parafii w Urugwaju, tutejsza społeczność jest głęboko religijna, zakorzeniona w chrześcijańskiej tradycji. Większość ludzi nie wyobraża sobie niedzieli bez mszy świętej i jakichkolwiek świąt bez wymiaru religijnego. Doceniam to i będę starał się służyć tej wspólnocie najlepiej jak potrafię, bo moja praca to służba dla innych. Po prostu się tu już zadomowiłem, gdyż spotkałem się z otwartością i życzliwością wielu osób. Podoba mi się też kościół i jego otoczenie. Wiem również, że mogę liczyć na wsparcie i życzliwość księży z rypińskiego dekanatu oraz sąsiadujących zakonników karmelitów w Oborach. To dla mnie bardzo ważne. – Co zauważył ksiądz w parafii podczas pierwszej kolędy? – Parafia przeżywa typową dla przemian społecznych na wsi ucieczkę młodych do miast za pracą i na studia. Wiele wiosek się wyludnia. Z rodziny siedmio czy ośmioosobowej, zostaje w domu dwoje emerytów. Charakter miejscowości się zmienia, ponieważ są atrakcyjne turystycznie. Powstaje wiele domków letniskowych. Zmieniają się gospodarstwa. Te mniejsze znikają na rzecz większych. Cieszę się jednak, że mieszkańcy są życzliwi i bardzo gościnni. Spotkałem się z pozytywnym odbiorem. To właśnie sprawia, że chciałbym pracować tu jak najdłużej. – Czego ksiądz nauczył się podczas misji, co można przekazać polskim wierzącym? – Lata spędzone wśród Indian nauczyły mnie prostoty i tego, by nie zwracać uwagi na sprawy materialne. To jest czysta ewangelia, nie troszczę się zbytnio o to, co jeść i pić. Ojciec Niebieski dba o nasze potrzeby. Ważne jest, by odkrywać szczęście w byciu wśród ludzi i dla ludzi, zarówno w życiu kapłańskim, jak i w każdym innym powołaniu. – Dziękuję za rozmowę. Rozmawiała Daria Szpejenkowska

Parafia Świętej Anny w Chojnem – parafia rzymskokatolicka z siedzibą w Chojnem, znajdująca się w diecezji włocławskiej, w dekanacie sieradzkim I [1]. Quick facts: Państwo , Siedziba, Adres, Wyznanie , Kości

For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Parafia św. Anny w Żałem. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$

Parafia Rzymskokatolicka pod wezwaniem świętej Anny w Skrwilnie – parafia rzymskokatolicka należąca do dekanatu rypińskiego, diecezji płockiej, metropolii warszawskiej. Siedziba parafii mieści się w Skrwilnie, gmina Skrwilno, powiat rypiński, województwo kujawsko-pomorskie. ul. Kościelna 35. ks. Paweł Waruszewski.

Rate this placeThanks for rating us!EDIT Questions Related to Kościół św. Anny w Żałem Where is Kościół św. Anny w Żałem's location? Kościół św. Anny w Żałem's location at: Żałe 29, 87-516, Poland What is Kościół św. Anny w Żałem's phone number? You can call Kościół św. Anny w Żałem at this phone number +48 54 270 80 77 What is Kościół św. Anny w Żałem's website? You can find all information about Kościół św. Anny w Żałem at their website at What is Kościół św. Anny w Żałem's location type? Kościół św. Anny w Żałem works in church What is Kościół św. Anny w Żałem's rating? The rating that Kościół św. Anny w Żałem received from customers is 5 Where are the coordinates of Kościół św. Anny w Żałem? Latitude: Longitude: Where is Kościół św. Anny w Żałem's location on Google maps? Kościół św. Anny w Żałem's location on Google maps is About Kościół św. Anny w Żałem Kościół św. Anny w Żałem is located at Żałe 29, 87-516, Poland with latitude and longitude Kościół św. Anny w Żałem works in the church industry with a customer rating of 5 You can find more information about Kościół św. Anny w Żałem on their website or you can contact us at phone number +48 54 270 80 77 so they can best serve you. Take a look at some of the customer reviews about their experience with Kościół św. Anny w Żałem Photos:Show more photos What other say: przemek Przemek (06/28/2020)Beautifully painted inside and sympathetic Priestkarol zgliński (12/08/2019)A big nice church. But in the winter season you can freeze in it at massKonrad Sadlowski (05/17/2019)you will be wrinkled 😂 I will not forget when the priest said to the bride: whenKazimierz Kaczmarkiewicz (09/08/2019)A place for the soul and the eyes. Nicely located and interesting Wieczkowski (03/08/2020)A beautiful church Other Places:

Transmisje: 16 V godz 21 17 V godz 12 TRIDUUM ku czci św. JANA PAWŁA II 16-18 MAJA 2020 parafia Miszewo SOBOTA 16 V 10-12 – wystawienie Najświętszego Sakramentu / adoracja prywatna

Biskup Mirosław Milewski i jego rocznikowi koledzy świętują 25. rocznicę święceń kapłańskich. Dokładnie 25 lat temu o godz. 11 wyruszyła z katedralnej zakrystii procesja w kierunku prezbiterium. Szło w niej wtedy, 14 czerwca 1997 r., tuż za krzyżem procesyjnym 20 diakonów. Potem szli seminaryjni wychowawcy i na samym końcu, w otoczeniu asysty - ówczesny biskup płocki Zygmunt Kamiński. - Idąc główną nawą katedry, mijaliśmy naszych przyjaciół i znajomych. A im bliżej było ołtarza, widzieliśmy przejęte i rozmodlone twarze naszych rodziców i rodzeństwa. Około wychodziliśmy z katedry już jako kapłani. Szczęśliwi, pogodni, wzruszeni. Czuliśmy piękno i moc tego wejścia w żywą historię diecezji płockiej, Kościoła o twarzy św. Stanisława Kostki i błogosławionych biskupów męczenników. W śpiewanej Litanii do Wszystkich Świętych usłyszeliśmy głos pokoleń poprzedników, którzy na posadzce katedry otrzymywali przez Ducha Świętego właśnie tę władzę Chrystusową - tak wspominał dzień i chwilę święceń w płockiej katedrze bp Milewski, który wraz z kolegami z rocznika święceń '97 dziękował Bogu w seminaryjnej kaplicy za 25 lat kapłaństwa. Mówił o początkach powołania jego pokolenia, na które miały wpływ: rodzina, wspólnoty oazowe, piesza pielgrzymka na Jasną Górę, spotkany dobry wikariusz z parafii... - Każdy z nas ma swoją osobistą historię, ale ze wspólnym mianownikiem, który brzmi: "Pójdź za mną!". Każdy z nas usłyszał ten palący jak ogień głos powołania, który ostatecznie przyprowadził nas do płockiego seminarium w 1991 roku. W czerwcu tego pamiętnego roku, tuż po maturze, a przed pielgrzymką świętego papieża Jana Pawła II do Płocka, złożyliśmy dokumenty, później był egzamin wstępny - wspominał biskup. Jesienią 1991 r. naukę i formację w płockim seminarium rozpoczęło 29 alumnów. Był to rocznik na wskroś "papieski", bo na początku drogi kapłaństwa i w roku święceń Polskę nawiedzał papież Jan Paweł II. Był to również kurs, który w 1994 i 1995 r. przeżywał jubileusz 400-lecia seminarium duchownego. 14 czerwca 1997 r. zostało wyświęconych 20 kapłanów. Jeden z nich - ks. Mirosław Pijankowski, student filologii klasycznej na KUL - zginął w wypadku samochodowym zaledwie rok po święceniach. Nie żyje również opiekun tego kursu ks. dr Dariusz Kisiel. Spośród grona duchownych wyświęconych w 1997 r. pochodzą bp Milewski i misjonarz w Zambii ks. Adam Pergół. Doświadczenie misyjne w Ameryce Łacińskiej ma również za sobą ks. Jacek Kędzierski, zaś w Ukrainie - ks. Andrzej Gajewski. - Zostaliśmy księżmi, mimo naszych ograniczeń i kruchości serc. Zostaliśmy księżmi, pomimo naszych grzechów, popełnianych błędów i przegranych spraw. Patrzymy z wiarą na minione ćwierć wieku w świetle Bożego miłosierdzia, które jest większe niż nasza ludzka słabość, niewierności i lęki. I jesteśmy pewni, że On - Miłosierny Pan - pomimo to prowadzi nas przez kapłańską codzienność, leczy rany i podnosi, by dalej iść do przodu - powiedział bp Milewski w kazaniu. - Jesteśmy zrodzeni z Ewangelii! Jesteśmy ludem nadziei! Zwątpienie, pretensjonalizm i zgorzknienie to droga prowadząca donikąd. A my musimy iść dalej! Trzeba nam pamiętać, że próby życia kapłańskiego nas odnawiają, uczą patrzeć poza ciemność oraz odkrywać, że Bóg naprawdę zbawia i ma moc przemienić wszystko. W czasie liturgii księża jubilaci odnowili przyrzeczenia kapłańskie i wyśpiewali "Te Deum laudamus" za 25 lat kapłaństwa. Przewodniczący liturgii bp Piotr Libera przekazał bp. Milewskiemu i jego rocznikowym kolegom listy gratulacyjne podpisane przez bp. Wiesława Śmigla, administratora apostolskiego diecezji płockiej. 25. rocznicę święceń kapłańskich świętują: bp Mirosław Milewski, ks. Robert Bessert - rezydent w parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Płońsku, ks. Mirosław Borkowski - proboszcz parafii pw. Józefa w Pokrzywnicy, ks. Sławomir Buńkowski - proboszcz parafii pw. Wojciecha w Solcu, ks. Mariusz Dołęgowski - proboszcz parafii pw. św. Floriana w Krysku, ks. Andrzej Gajewski - proboszcz parafii pw. św. Mateusza w Zielonej Ciechanowskiej, ks. Jacek Kędzierski - proboszcz parafii pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego w Sudragach, ks. Andrzej Kopczyński - proboszcz parafii pw. św. Floriana w Radzanowie k. Płocka, ks. Roman Mosakowski - proboszcz parafii pw. św. Rocha w Przewodowie, ks. Adam Pergół - misjonarz w Zambii, ks. Marek Pszczółkowski - wikariusz parafii pw. św. Stanisława Kostki w Rypinie, ks. Dariusz Skoczylas - proboszcz parafii pw. św. Kazimierza w Lucieniu, ks. Paweł Waruszewski - proboszcz parafii pw. św. Anny w Skrwilnie, ks. Janusz Wilkowski - proboszcz parafii pw. św. Stanisława Kostki w Dębsku, ks. Tomasz Wójtowicz - proboszcz parafii pw. św. Anny w Żałem.

.

df0v6fajz3.pages.dev/168

df0v6fajz3.pages.dev/624

df0v6fajz3.pages.dev/323

df0v6fajz3.pages.dev/352

df0v6fajz3.pages.dev/55

df0v6fajz3.pages.dev/885

df0v6fajz3.pages.dev/842

df0v6fajz3.pages.dev/110

df0v6fajz3.pages.dev/293

df0v6fajz3.pages.dev/784

df0v6fajz3.pages.dev/791

df0v6fajz3.pages.dev/427

df0v6fajz3.pages.dev/622

df0v6fajz3.pages.dev/1

df0v6fajz3.pages.dev/916

parafia św anny w żałem