Michael Rockefeller miał zostać zjedzony przez papuaskich kanibali. O tej historii mówił cały świat. Co tak naprawdę wydarzyło się w 1961 roku? Michael Rockefeller, świeżo upieczony absolwent wydziału antropologii Uniwersytetu Harvarda, wyruszył w 1961 roku do Papui na zlecenie ojca. Nelson Rockefeller, burmistrz Nowego Jorku, polecił mu zgromadzić kolekcję sztuki plemiennej dla ufundowanego przez rodzinę nowojorskiego Metropolitan Museum of Art. Po kilku miesiącach spędzonych w Dolinie Baliem Michael pojechał na południe wyspy ku wybrzeżu Morza Arafura. To tereny plemienia Asmatów, które cieszyło się opinią najbardziej wyrafinowanych rzeźbiarzy Oceanii, ale także łowców głów i kanibali. Wcześniej do kolekcji Rockefellerów trafiały przypadkowe dzieła sztuki z Papui, zbierane przez oficerów wojska, urzędników kolonialnych i nielicznych misjonarzy. Ustalenie pochodzenia tych eksponatów było często niemożliwe. Dlatego Michael postanowił zrobić coś, czego nikt przed nim nie dokonał – dotrzeć do samego źródła. Ruszył do „jądra ciemności”. Sztuka plemienna Papuasów z kolekcji Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku. fot. DEA / ARCHIVIO J. LANGE / Contributor / Getty Images Przez kilka miesięcy podróżował po asmackich wsiach, zbierając i dokumentując sztukę oraz wowipitsj (rzeźbiących w drewnie). Potem wypłynął w stronę Wybrzeża Kazuarin. 17 listopada 1961 roku, kilka kilometrów od brzegu, wzburzone fale przewróciły kilkunastometrowy katamaran. Na pokładzie był Michael Rockefeller i holenderski antropolog Rene Wassing oraz lokalni przewodnicy, którzy od razu popłynęli wpław po pomoc. Ta jednak nie nadchodziła. Po dwóch dniach dryfowania łódź oddaliła się 20 km do brzegu. Zniecierpliwiony Michael postanowił popłynąć do brzegu wpław. Był młody, silny i wierzył, że w kilkanaście godzin dotrze do celu. Na wszelki wypadek obwiązał się liną, do której przytroczone były dwa kanistry po paliwie. Wczesnym rankiem ruszył w stronę majaczącego na horyzoncie lądu. Po kilkudziesięciu minutach zniknął towarzyszom z oczu i ślad po nim zaginął. Zaginiony milioner Dzisiaj, w dobie telefonów komórkowych, GPS i łączności satelitarnej, trudno wyobrazić sobie taką sytuację. Jednak ponad pół wieku temu mimo wyznaczenia nagrody i zorganizowania trwającej wiele miesięcy akcji poszukiwawczej, w którą zaangażowały się setki osób, nie udało się trafić na ślad zaginionego antropologa. Mnożyły się spekulacje – nikt nie chciał uwierzyć, że Michael Rockefeller po prostu utonął w płytkich przybrzeżnych wodach. Bardziej prawdopodobne wydawało się, że padł ofiarą rekina lub jednego z potężnych słonowodnych krokodyli różańcowych, wówczas często spotykanych w tych wodach. Sugerowano też, że antropolog w otoczeniu tubylców zaszył się w głębi dżungli, niczym Kurtz, bohater „Jądra ciemności” Josepha Conrada, albo zginął z rąk kanibali. Żaden z wariantów nie znalazł jednak potwierdzenia w faktach i w 1964 roku Michael Rockefeller został uznany za zmarłego. Przez dekady jego legenda przyciągała do Papui awanturników i łowców przygód. Ponoć pod koniec lat 70. rodzina Rockefellerów wynajęła prywatnego detektywa, któremu w jednej z wiosek Asmatów udało się wymienić silnik do łodzi za trzy czaszki białych. Miejscowi utrzymywali, że to szczątki jedynych trzech białych, jakich zabito i zjedzono w tym rejonie. Czy jedna z nich należała do zaginionego antropologa i czy znalazca otrzymał ćwierć miliona dolarów nagrody za jej przywiezienie do Stanów Zjednoczonych – nie wiadomo. Rockefellerowie nigdy nie potwierdzili ani nie zdementowali tych pogłosek. Znani z praktyk kanibalistycznych Asmatowie żyją w indonezyjskiej części Nowej Gwinei. / fot. Arne Hodalic/CORBIS/Corbis via Getty Images Wzmianki o śmierci Rockefellera pojawiają się we wspomnieniach Tobiasa Schneebauma, kolekcjonera sztuki, który spędził pod koniec lat 70. wiele miesięcy na terenach Asmatów, żyjąc wśród miejscowych i kontynuując pracę Michaela. Ponoć w jednej ze wsi Schneebaum spotkał wojowników, którzy przyznali się do udziału w zabiciu i zjedzeniu białego antropologa. Biorąc pod uwagę kultywowane przez Asmatów tradycje, wersja ta wydawała się wielce prawdopodobna. Kim są Asmatowie? Jako pierwszy Asmatów opisał James Cook w dzienniku z wyprawy w 1770 roku. Jego okręt zakotwiczył u ujścia rzeki Kuti. Dwie łodzie pełne ludzi wyruszyły na poszukiwanie źródła słodkiej wody. Marynarze natknęli się na flotyllę dłubanek wypełnionych uzbrojonymi wojownikami – doszło do potyczki, w której od strzał zginęło 20 ludzi Cooka. Przez następne stulecia nieprzyjazny teren, uciążliwy klimat i ponura sława bezlitosnych łowców głów skutecznie zniechęcały kogokolwiek do prób nawiązania kontaktu i wypraw w ten rejon. Pierwsi misjonarze dotarli tu dopiero na przełomie lat 40. i 50. XX wieku. Zastali wsie pogrążone w permanentnej wojnie. Administracja holenderska podjęła próby pacyfikacji łowców głów z południa wyspy, na terenach plemion Marind-Anim i Asmat powstały posterunki wojskowe. Uczestnicy wypraw po głowy byli sądzeni i karani, jednakże jurysdykcja władz kolonialnych sięgała zaledwie kilka mil od posterunku. Do początku lat 60. XX wieku tereny te znajdowały się pod kontrolą holenderską jako część Holenderskich Indii Wschodnich. Dzisiaj wsie położone na wybrzeżu Morza Arafura należą do Indonezji. Mają stały kontakt ze światem – w większości umieszczono posterunki wojska i policji indonezyjskiej, a obok wsi Asmatów wyrastają osady Indonezyjczyków przesiedlonych z Jawy i Sulawesi. Najniebezpieczniejszy region świata Południe Nowej Gwinei to jeden z najmniej przyjaznych ludziom rejonów świata. Od stóp Gór Śnieżnych po brzeg Morza Arafura ciągnie się kilkusetkilometrowej szerokości pas bagnistej nizinnej dżungli, poprzecinanej gęstą siecią rzek o mętnej wodzie, i błotnistych kanałów zamieszkanych przez krokodyle różańcowe. Codziennie słone wody przypływu wdzierają się dziesiątki kilometrów w głąb lądu. Nie ma tu żadnych dróg, nie da się uprawiać ziemi. Do osad położonych w zasięgu pływów Morza Arafura, przylepionych do błotnistych brzegów rzek i strumieni, można dotrzeć przez kilka godzin w ciągu doby, kiedy poziom wody jest na tyle wysoki, że wydrążone w pniach drzew łodzie nie utykają w błocie. Przez resztę czasu wsie są odcięte od świata. Ludzie skazani są na to, co uda im się złowić w morzu i rzekach oraz to, co zrodzi nieprzyjazna dżungla. A ta wbrew pozorom rodzi niewiele – półdzikie banany, sago i dziki tytoń – często w miejscach oddalonych o wie-le godzin drogi łodzią od wsi. Zdobywanie jedzenia zajmuje dużo czasu, wsie sprawiają przez większą część dnia wrażenie całkowicie wyludnionych. Ich mieszkańcy koczują w dżungli w pobliżu gajów palm sagowych lub na terenach łowieckich. Osady liczą na ogół kilkanaście lub kilkadziesiąt domów, skupionych wokół jeu – stojącego frontem do brzegu długiego domu mężczyzn. Jeu jest sercem wspólnoty – odbywają się tam wszystkie przygotowania do ceremonii i obrzędów. Do domu wstęp mają tylko mężczyźni – śpią tam, rzeźbią lub po prostu chronią się przed upałem i kobietami, palą tytoń. Każdy z klanów zamieszkujących wioskę ma w długim domu (lub w jednym z kilku długich domów, jeśli wieś jest większa) swoje palenisko, strzeżone przez rzeźby wyobrażające przodków. Lud Asmatów do dzisiaj fascynuje antropologów. / fot. Francois Gohier/VW PICS/Universal Images Group via Getty Images Nad paleniskiem przechowywane są należące do klanu przedmioty ceremonialne: bębny, maski i zdobyte w czasie wypraw wojennych głowy. Asmaci wyprawiali się po nie od zawsze, a w bardziej oddalonych od cywilizacji wspólnotach obyczaj ten był w skrytości kultywowany do niedawna. Jeszcze kilka czy kilkanaście lat temu zdarzało się, że ludzie znikali bez wieści, a po pewnym czasie w jednej z sąsiednich wsi pojawiały się nowe trofea. Świeżo zdobyta głowa była niezbędnym rekwizytem rytuałów inicjacyjnych, a liczba zdobytych głów stanowiła o statusie społecznym mężczyzny. Kim są kanibale Wyprawom wojennym i zdobywaniu głów towarzyszył kanibalizm. Aczkolwiek mocno osadzony w obrzędach i ceremoniach, miał on w tym rejonie bardzo prozaiczne podłoże. Ludzkie mięso stanowiło istotne uzupełnienie diety ubogiej w białko zwierzęce – człowiek, obok przypominających strusie nielotnych kazuarów, krokodyli i dzikich świń, był w dżungli Nowej Gwinei podstawową zwierzyną łowną. Ciała zabitych wrogów były ćwiartowane i sprawiane wedle reguł przekazywanych z pokolenia na pokolenie. Mięso z odciętych kończyn i trzewi po upieczeniu w ogniu mieszano z mąką z sago. Tak powstawał święty chleb, którym częstowano wszystkich uczestników uczty. Wszyscy też nacierali się krwią zabitego zmieszaną z popiołem z opalonych z głowy włosów. Dzięki temu mogli się z nim zjednoczyć. Z upieczonej głowy zdejmowano skórę. Ciosem kamiennej siekiery wybijano w czaszce otwór, od tego momentu siekiera nosiła imię zabitego. Przez otwór liściem palmy można było wygrzebać mózg – zmieszany z mąką sagową i upieczony w liściu był zarezerwowany dla starszyzny. Jedno z ostatnich zdjęć Michaela Rockefellera / fot. Jan Broekhuijse Czaszka pozbawiona żuchwy (na wszelki wypadek, gdyby zmarły postanowił chcieć się zemścić) ozdabiana była plecionką z paciorków i nasion, piórami, i wieszana nad paleniskiem jako trofeum potwierdzające status społeczny zabójcy. Kanibalizm praktykowała większość mieszkańców Nowej Gwinei. Choć zakazany i surowo tępiony przez władze indonezyjskie, okazał się tak głęboko zakorzeniony w kulturze i wierzeniach, że niektóre plemiona żyjące w głębi interioru – jak chociażby Korowajowie – kultywują go do dziś. To właśnie opowieści o kanibalach przyciągają w ten nieprzyjazny rejon turystów. W dzisiejszych czasach biali mogą czuć się względnie bezpiecznie – wszystko wskazuje, że w całym XX w. w regionie zaginęło zaledwie kilku przybyszów z zewnątrz. Kto zjadł Rockefellera? Wszystko wskazuje na to, że tak. Kilka lat temu zafascynowany legendą Rockefellera amerykański reporter Carl Hoffman zaczął zgłębiać archiwalne materiały dotyczące okoliczności śmierci i poszukiwań zaginionego antropologa. Badania skłoniły go do wyprawy w poszukiwaniu ostatnich żyjących świadków tamtych wydarzeń. W 2012 r. wyruszył do Papui Zachodniej, by odsłonić skrywaną przez dwa pokolenia ponurą tajemnicę. Podróżując śladami antropologa dotarł do ostatnich żyjących w zagubionej wśród bagien wiosce świadków zdarzeń. Miejscowi potwierdzili najbardziej przerażającą wersję ostatnich chwil Rockefellera – przedstawiając dziennikarzowi osobliwą inscenizację śmierci. Fascynująca relacja z podróży i poszukiwań ukazała się kilka miesięcy temu w książce pod tytułem „Savage Harvest”. Okazało się, że po kilkunastu godzinach w wodzie, wyczerpany do granic sił Michael Rockefeller dopłynął do brzegu. Tam czekało na niego osiem długich łodzi z kilkudziesięcioma wojownikami ze wsi Otsjanep. Pech chciał, że kilka lat wcześniej holenderski patrol w ramach pacyfikacji zabił kilku mieszkańców tej osady. Teraz nadarzyła się okazja, by zabić kogoś z plemienia białych, podnosząc swój status społeczny i wykazując się wobec kuzynów i krewnych odwagą. Jak relacjonuje Hoffman, wojownik o imieniu Pep, nie zastanawiając się długo, wbił ostrze włóczni w brzuch białego. Towarzysze pomogli mu wciągnąć rzężące go Rockefellera do łodzi. Powiosłowali w stronę małej zatoczki, gdzie zgodnie z odwiecznymi prawidłami dopełnili obrzędu, ćwiartując i zjadając ciało. W ten sposób na pewien czas przywrócili zachwianą, ulotną równowagę. Rodzina Rockefellerów. Michael stoi u góry po prawej. fot. Keystone/Hulton Archive/Getty Images Czy opisana w książce historia zamyka sprawę? Wersja Hoffmana wydaje się wiarygodna i osadzona w realiach rejonu. Niestety nie ma twardych dowodów – można domniemywać, że jedna z trzech czaszek białych przywiezionych przez detektywa była w istocie czaszką Rockefellera. Mogłyby potwierdzić to badania DNA, ale tu ruch należy do rodziny Rockefellerów. Śmierć Michaela była dla nich, zwłaszcza dla siostry antropologa, olbrzymią traumą, trudno się więc dziwić, że nie chcą już drążyć sprawy i pozostawili książkę bez komentarza. Sprawdź, jak dobrze znasz europejskie stolice [QUIZ WIEDZY NATIONAL GEOGRAPHIC] Pytania 1 | 10 Jakie miasto jest na zdjęciu?

Ksiądz Alojzy Variara urodził się 15 stycznia 1875 roku Viarigi we Włoszech. Jako chłopiec poznał świętego Jana Bosko i został jednym z jego wychowanków w oratorium na Valdocco. W wieku 12 lat Alojzy zamieszkał w domu salezjańskim w Turynie, gdzie ugruntowało się jego powołanie salezjańskie. W czasie pobytu w seminarium spotkał się z księdzem Michałem Unią, salezjaninem, który pracował wśród trędowatych w Kolumbii. Wtedy w Alojzym zrodziło się pragnienie wyjazdu na misje. Trąd jest chorobą skóry i nerwów. Na początku na ciele pojawiają się plamy, które wyglądają niepozornie. Następnie dochodzi do utraty czucia. Nieleczony trąd prowadzi do zwyrodnień. Uszkadza skórę twarzy, kończyny, małżowiny uszne i nerwy odwodowe. Niszczy kości, w szczególności żuchwę, przegrodę nosową i stawy palców. Zarażony dowiaduje się o chorobie, kiedy przestaje reagować na ból, np. gdy dotyka ognia i nic nie czuje. Do zakażenia dochodzi przez bezpośredni kontakt z osobą chorą. Bakterie znajdują się w wydzielanie z nosa i w ślinie. Od starożytności trędowaci nie mogli przebywać w miejscach publicznych. Byli wykluczeni ze społeczeństwa, opuszczeni i skazani na powolną śmierć. Musieli nosić charakterystyczne ubrania i ostrzegać przechodniów o swojej chorobie. Przez wieki wielu z nich żyło na marginesie. W Starym i Nowym Testamencie są opisywani jako nieczyści. Trędowaci, którzy proszą Jezusa o uzdrowienie, nie zbliżają się do Niego, a krzyczą z daleka. Przez wiele wieków żyli na marginesie społeczeństwa. Tak było również w czasach, kiedy na misje wyjechał ks. Alojzy, nazwany Apostołem Trędowatych. Ksiądz Alojzy wyjechał do Kolumbii jeszcze jako kleryk w 1894 roku. Z wielkim zapałem oddał się pracy wśród chorych na trąd w miejscowości Agua de Dios. Mieszkało tam 620 trędowatych i mniej więcej tyle samo zdrowych członków ich rodzin. Salezjanie zorganizowali dla mieszkańców miasteczka sklepy, warsztaty rzemieślnicze, szkołę, przychodnię lekarską oraz kościół. Variara od samego początku poświęcał swój czas chorym. Jego zamiłowanie do muzyki i teatru wniosło wiele energii do tego „miasta cierpienia”. Opiekował się zwłaszcza dziećmi. Udało mu się założyć szkołę muzyczną, w której powstała orkiestra dęta. Trędowaci chłopcy koncertowali w całej okolicy. W oratorium młody kleryk zorganizował grupę teatralną i różne stowarzyszenia religijne. Alojzy Variara przyjął święcenia w 1898 roku. Był pierwszym salezjaninem w Kolumbii wyświęconym na kapłana. Miał 23 lata. Całkowicie pochłonęła go praca z biedną i opuszczoną młodzieżą. Wszyscy dziwili się, że wciąż był zdrowy. Osiem lat później ksiądz Alojzy założył zgromadzenie zakonne dla dziewcząt trędowatych lub pochodzących z rodzin trędowatych. Nazwał je Zgromadzeniem Córek Najświętszych Serc Jezusa i Maryi. Zakon funkcjonuje do dziś. Od 1952 roku mogą do niego wstępować nie tylko osoby chore na trąd, lecz również osoby zdrowe. Działalność zgromadzenia została rozszerzona o pracę z ubogimi, opuszczonymi i chorymi. W 2006 roku 378 sióstr pracowało w 73 domach w 10 krajach: Boliwii, Brazylii, Kamerunie, Republice Dominikany, Ekwadorze, Meksyku, Peru, Kamerunie, Gwinei Równikowej, Włoszech i Hiszpanii. Ksiądz Alojzy Variara zmarł 1 lutego 1923 roku w wieku 48 lat. W 2002 roku został beatyfikowany przez Jana Pawła II w Rzymie. Podczas homilii papież powiedział: „Z Włoch (…) przybył do Kolumbii salezjanin, wierny naśladowca Jezusa miłosiernego i opiekun udręczonych. Od pierwszych chwil pobytu w tym kraju swe młode siły i liczne talenty poświęcił służbie trędowatym”. 15 stycznia, w dniu jego urodzin, wspominamy tego apostoła chorych na trąd. W ostatnią niedzielę stycznia będziemy natomiast obchodzić 64. Światowy Dzień Trędowatych. Już dziś zapraszamy do modlitwy przez stawiennictwo błogosławionego Alojzego Variary w intencji osób chorych i ludzi, którzy pomagają im wrócić do zdrowia.

Jezus Chrystus postacią historyczną. Grota Narodzenia Pańskiego w Betlejem. Jezus w Nowym Testamencie. W pismach nowotestamentalnych Jezus Chrystus opisywany jest jako nauczyciel, który gromadzi wokół siebie tłumy słuchających, a jednocześnie szczególne przesłanie kieruje do wybranych uczniów, którzy stale są z Nim.

Your browser can't find the document corresponding to the URL you typed in.

Niewinni skazani na śmierć. 71 lat temu, 21 lipca 1952, zapadł wyrok w pokazowym tzw. procesie komandorów – siedmiu wysokich oficerów Marynarki Wojennej fałszywie oskarżono o szpiegostwo

^{Carlos DeLuna – zabity, bo pomylono go z kimś innym Oskarżony o zabicie 24-letniego pracownika stacji benzynowej został skazany na karę śmierci w 1983 roku. Wyrok wykonano w 1989, w Huntsville (Teksas). Już wtedy nie brakowało wątpliwości co do słuszności wyroku. W 2006 Chicago Tribune opisało sprawę wyrażając pogląd, że DeLuna mógł zostać niesłusznie skazany, a późniejszy raport Columbia Human Rights Law Review przedstawił szereg dowodów na to, że mężczyzna został pomylony z innym – Carlosem Hernandezem, mieszkającym niedaleko. Tamten miał już za sobą historię ataków kobiet z użyciem noża i innych ostrych narzędzi, oraz liczne sprawy o nielegalne posiadanie broni. Derek Bentley – upośledzony 19-latek z Bristolu Został powieszony za współudział w zabójstwie policjanta podczas napadu rabunkowego. Tym, kto naprawdę zabił był 16-letni Christopher Craig – to z jego broni padł strzał. Jednak Bentley został uznany za współwinnego, jako osoba zachęcająca do popełnienia zbrodni. Mężczyzna jednak od dziecka wykazywał symptomy niepełnosprawności umysłowej. Miewał ataki padaczkowe, pomiar jego IQ wykazał 77 w 1952 roku, gdy trafił do bristolskiego więzienia – a wcześniej, mając 15 i pół roku wyznaczono mu iloraz inteligencji na poziomie 66. Był praktycznie analfabetą. Mimo tego, że mężczyzna nie strzelał oraz był ewidentnie upośledzony umysłowo – wyrok wykonano. Nagrobek Bentley’a – fot. Steve Brown / Flickr Huugjilt – zginął zamiast mordercy W 1996 roku pochodzący z Mongolii Wewnętrznej w Chinach 18-latek odnalazł w publicznej toalecie ciało brutalnie zgwałconej i zabitej nazwiskiem Yang. Huugjilt (nie posiadał nazwiska), który zawiadomił władze, został oskarżony o gwałt i uduszenie kobiety. Po 61 dniach w więzieniu został postawiony przed plutonem egzekucyjnym. Po latach do zbrodni przyznał się Zhao Zhihong. Mężczyzna stanął przed sądem w 2006 roku. Na przestrzeni lat 1996-2005 miał zabić 10 osób i dopuścić się 13 gwałtów. Jego proces odroczono do 2014, rok później został skazany na karę śmierci. Cameron Todd Willingham – skazany za podpalenie, które miało być zwykłym pożarem Po tym jak w 1991 roku w miasteczku Corsicana w Teksasie pożar strawił dom Willinghamów ojciec rodziny został oskarżony o podpalenie i doprowadzenie do śmierci swojej żony i trójki dzieci. Motywem miała być chęć pozbycia się niechcianego potomstwa. Prokuratura uznała mężczyznę za socjopatę, dodatkowo sytuacji nie poprawiały poświadczone przypadku bicia żony. Willingham został skazany na śmierć przez wstrzyknięcie trucizny. Do końca walczył o uniewinnienie. W 2004 roku wyrok wykonano. Przez kolejne lata mnożyły się wątpliwości dotyczące analizy dowodów przeciwko mężczyźnie, dziennikarze różnych mediów zebrali dane obnażające niedbałość śledztwa i niemożliwość ustalenia, że ogień został celowo podłożony. Cameron Todd Willingham – fot. Wikipedia George Stinney – 14-latek na krześle elektrycznym Ciemnoskóry chłopiec zostaje w 1944 r. skazany za morderstwo dwóch białych dziewczynek na śmierć na krześle elektrycznym. Skład sądy był w całości biały, proces trwał jeden dzień, rozprawa około 10 minut. Podobno zaraz po aresztowaniu miał się przyznać do zarzutów, ale świadectwo nie zostało nagrane, nie było żadnego zeznania później, które mogłoby potwierdzić tę relację. Stinney został pozbawiony prawa do apelacji, egzekucję wykonano. W 2013 roku grupa ekspertów, prawników i aktywistów reprezentujących rodzinę chłopca zbadała sprawę ponownie. Rok później, 70 lat po egzekucji, uznano go za niewinnego. Stwierdzono, że nie miał szans na odpowiednią obronę, co było pogwałceniem szóstej poprawki amerykańskiej konstytucji. Dodatkowo odnaleziono serię dowodów potwierdzających jego alibi oraz fakt, że jego zeznanie o odpowiedzialności za śmierć dziewczynek zostało wymuszone siłą. George Stinney – fot. Wikipedia Sacco i Vanzetti – anarchiści zrehabilitowani Ferdinando Sacco i Bartolomeo Vanzetti byli robotnikami włoskiego pochodzenia. Uczestniczyli w demonstracjach domagających się polepszenia warunków pracy, podwyżek i ludzkiego traktowania pracowników, byli związani z ruchem anarchistycznym. W 1920 roku zostali zatrzymani przez policję pod zarzutem działalności godzącej w dobro publiczne. Oskarżono ich także o udział w napadzie rabunkowym, kradzież wypłat przeznaczonych dla robotników i dwa zabójstwa. Dowody w ich sprawie były bardzo łatwe do podważenia, obaj mieli mocne alibi. Mieli pecha, obronę zbudowali na opinii człowieka, któremu udowodniono brak wiedzy i fałszowanie dowodów. Skazano ich na krzesło elektryczne, wyrok wykonano w 1921 roku. Protesty w sprawie Sacco i Vanzettiego – fot. Wikipedia Sprawa stała się jednak głośna, o rehabilitację Włochów apelowali znani intelektualiści epoki, między innymi Bertrand Russell, George Bernard Shaw i Wells. Do sprawy powrócono w 1977 roku, gubernator Massachusetts zrehabilitował obu mężczyzn. Sacco i Vanzetti – fot. Wikipedia Leo Frank – niesłusznie zlinczowany Leo Frank, młody nadzorca w fabryce, zostaje oskarżony o zabójstwo 13-letniej dziewczyny. Podejrzanych jest trzech: Frank, nocny strażnik Newt Lee oraz dozorca Jim Conely. Sąd opierając się głównie na zeznaniach tego ostatniego, który przedstawiał się jako współsprawca, ze szczegółami opisywał uduszenie przez Franka młodej Mary Phagan. Obrona wskazywała, że to Conely był winny, a pochodzący z żydowskiej rodziny Frank jest ofiarą antysemickiej nagonki. Sąd zdecydował o karze śmierci dla Franka, którą zamieniono na dożywotnie więzienie. Gazeta The Atlanta Georgian ogłaszająca aresztowanie Leo Franka – fot. Wikipedia Sprawa odbiła się szerokim echem w lokalnych mediach, opinia publiczna wrzała, rozbudziły się niestety także nastroje antysemickie. W 1915 roku Frank został porwany z więzienia i zlinczowany w miasteczku Marietta, z którego pochodziła dziewczyna. Gubernator stanowy chciał ukarać sprawców, jednak ostatecznie nikt nie został o nic oskarżony. W 1986 roku Frank został pośmiertnie ułaskawiony, ale nie definitywnie uniewinniony. Dziś większość badających tę sprawę uważa, że sam był ofiarą, a mordercą miał być Conely. Lincz Leo Franka – fot. Flickr Timothy Brian Cole – zmarł w więzieniu 24 marca 1985 roku studentka Michele Mallin została zaciągnięta przez mężczyznę do samochodu i zgwałcona. W tamtym czasie zdarzały się przypadki podobnych przestępstw w okolicach szkoły Texas Tech, gdzie studiowała. Podczas policyjnego okazania zdjęć osób podejrzanych wybrała wizerunek Timothyego Braina Cole, studenta i byłego żołnierza Army. Swój wybór potwierdziła później podczas oglądania podejrzanego. Cole został skazany na 25 lat, po 14 zmarł w więzieniu na atak astmy. Rodzina mężczyzny, do której potem dołączy ofiara, domagali się jego rehabilitacji. W 2007 roku do gwałtu przyznał się Jerry Wayne Johnson, a Mallin potwierdziła swoją pomyłkę przy wcześniejszym wskazaniu sprawcy. Wersję obojga potwierdziło badanie DNA. Cole został pośmiertnie uniewinniony. Ed Johnson – zlinczowany przed wykonaniem kary Ciemnoskóry mężczyzna został w 1906 roku oskarżony o gwałt. Sąd skazał go na śmierć, jednak lokalna społeczność obawiała się opóźniania wyroku i postanowiła wziąć sprawę w swoje ręce. Grupa ludzi z miasteczka Chattanooga w Tennessee wyciągnęła go z aresztu i go zlinczowała. Następnego dnia na pogrzebie obence było 2 tysiące osób. Johnson miał w więzieniu doznać objawienia i wybaczyć skazującym. Na nagrobku wyryto mu jego ostatnie słowa “Niech was Bóg błogosławi. Jestem niewinnym człowiekiem”. W 2000 roku sędzia karny hrabstwa Hamilton Doug Meyer wydał wyrok uznający proces Johnsona za niesprawiedliwy i wadliwy: mężczyznę sądził w całości biały skład sędziowski, mimo apeli nie przeniesiono rozprawy do innego miasta, co podgrzewało atmosferę. Nagrobek Eda Johnsona – fot. Wikipedia Nie Shubin – rozstrzelany za morderstwo, którego nie popełnił 19-latek z Chin został w 1995 oskarżony o gwałt i morderstwo 30-latki. Sąd skazał go na karę śmierci, wyrok wykonano. Dziesięć lat później pojawił się dowód na to, że był niewinny. Do morderstwa i gwałtu przyznał się Wang Shujin, który został zatrzymany przez policję. Shujinowi przypisywano 3-4 morderstw na przestrzeni lat 1994-5. W 2007 roku skazano go na śmierć. Sprawa odbiła się szeroko na wizerunku chińskich sądów.} WPHUB. 27.04.2021 11:55. "Skazani na śmierć". Dramatyczna relacja Polki z Indii. 144. W Indiach po raz kolejny odnotowuje się rekordową liczbę zakażeń koronawirusem. Obecnie są to najwyższe wskaźniki na świecie. W katowickiej Katedrze pod przewodnictwem abp. Wiktora Skworca świętowano Dzień Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego. Uroczystość wpisuje się w przygotowania do beatyfikacji Sługi Bożego ks. Jana Wiktor Skworc przypomniał w homilii, że do obozu w latach 1940-45 trafiło ponad duchownych z całej Europy. Największą grupę stanowili duchowni z okupowanej Polski, bo było ich ok. 1800. Połowa z nich nie przeżyła obozu. Jednym z tych, którzy przeżyli był ks. bp Ignacy słowie skierowanym do wiernych metropolita katowicki wspominał też wydarzenia z Warszawy z 2002 roku. Trwało wtedy zebranie plenarne Konferencji Episkopatu Polski. Wtedy biskup diecezji koszalińskiej Ignacy Jeż (późniejszy kardynał nominat), wniósł petycję, aby dzień 29 kwietnia, datę wyzwolenia obozu w Dachau, ustanowić Dniem Męczeństwa Duchowieństwa Polskiego. Jak podkreślał abp Skworc - wniosek został 2010 roku, kiedy trwał ogłoszony przez papieża Benedykta XVI-go Rok Kapłański, polscy biskupi świętowali m. in. na Jasnej Górze pielgrzymując do Czarnej Madonny. - Nasuwało się pytanie – jakie votum – poza darem ofiarnej, codziennej posługi duszpasterskiej zaniesie duchowieństwo polskie przed tron Jasnogórskiej Królowej Polski. Odżywa pamięć o wszystkich duchownych ofiarach dwóch totalitarnych systemów – hitlerowskiego i sowieckiego; o 108 beatyfikowanych i o większości, niebeatyfikowanej przez Kościół, ale i niezapomnianej - wspominał zrodziła się inicjatywa Księgi upamiętniającej wszystkie osoby duchowne, które w latach II wojny światowej oddały życie za Kościół i Ojczyznę. Wówczas przełożeni i klerycy tarnowskiego seminarium przygotowali Księgę Pamięci, która zawiera prawie trzy tysiące (2947) nazwisk księży, misjonarzy, a także alumnów i braci zakonnych, którzy zginęli w obozach koncentracyjnych, łagrach sowieckich, na zesłaniu na Wschodzie, czy podczas pełnienia posługi misyjnej. - Wszystkie imiona i nazwiska pisane są ręcznie, atramentem na białych kartach papieru przez alumnów; poszczególne strony różnią się charakterem pisma, wskazując pośrednio na indywidualne i różnorodne losy duchownych – męczenników II wojny światowej - wskazywał tak powstała „Księga upamiętniająca kapłanów którzy zginęli z rąk hitlerowców w czasie II wojny światowej oraz tych którzy zostali skazani na śmierć przez reżim komunistyczny tak w czasie wojny jak i również po jej zakończeniu a także misjonarzy męczenników, alumnów i braci zakonnych”. 1 maja 2010 r. została ona złożona w darze na Jasnej Górze podczas Ogólnopolskiej Pielgrzymki przypomina metropolita katowicki, drugim darem dołączonym do Votum Kapłanów Polskich była urna z ziemią z miejsc naznaczonych męczeństwem polskiego duchowieństwa. - Widnieją na niej następujące miejscowości: Auschwitz-Birkenau, Dachau, Katyń, Moskwa, Nikolsk, Nyrolsk, Sachsenhausen i Sztum - księdze tej na stronie 72, pod numerem 1473 odnajdziemy nazwisko i imię: ks. Jan Macha, diecezja katowicka, zmarły w 1942 r. - Nie został beatyfikowany w 1999 r. razem z katowickimi męczennikami ks. Emilem Szramkiem i ks. Józefem Czempielem. Nie był też zapomniany. Niejako – w swoim czasie upomniał się o sobie, bo każdy Święty ma swój czas! - mówił arcybiskup wskazując, że beatyfikacja ks. Machy planowana jest na 17 października tego homilii hierarcha odniósł się do tego, jak wyglądała droga Sługi Bożego do męczeństwa, czyli śmierci pod gilotyną w katowickim więzieniu w pierwszych godzinach 3 grudnia 1942 r. - Po wybuchu II wojny światowej – dostrzegł na Górnym Śląsku jej cywilne ofiary – rodziny, młodzież i dzieci pozbawione ojców, a co za tym idzie i środków do życia; dostrzegł strach paraliżujący sąsiadów, a nawet krewnych i zaczął organizować pomoc charytatywną - podkreślał dodając, że wokół młodego księdza zebrała się młodzież, harcerze, studenci, którzy "rozsiewali dobro" i "przynosili światło nadziei."Metropolita przypomniał, że we wrześniu 1941 roku misja ks. Machy została brutalnie przerwana. Został aresztowany, umieszczony w więzieniu, w końcu skazany na karę śmierci. 138 dni czekał na wykonanie wyroku. - W tej sytuacji błogosławił Boga, próbował odkryć, jaki jest Boży plan i modlił się - podkreślał metropolita Jan Macha, kapłan diecezji katowickiej, zginął 3 grudnia 1942 roku. Jego ciało spalono w krematorium obozu w Skworc na koniec homilii zacytował ostatnie zdanie z dzisiejszej Ewangelii: „To jest wolą Ojca mego, aby każdy kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” ( J,6, 40) zaznaczając, że jest to idealny komentarz do życia ks. Jana Machy. ^{53-letni Igor Akurienko nie chciał wstąpić do rosyjskiej armii i walczyć w Ukrainie dla Władimira Putina. Trafił więc do aresztu, gdzie przesiedział kilka miesięcy. Nie doczekał jednak do wyroku, bo tuż przed orzeczeniem sądu zmarł w tajemniczych okolicznościach. Niezależne media w Rosji alarmują, że takich przypadków może być nawet kilka tysięcy.}

Dominic Purcell Lincoln Burrows 18 odcinków 2005 - 2017 6,8 Wentworth Miller Michael Scofield 18 odcinków 2005 - 2017 7,4 Sarah Wayne Callies Dr Sara Tancredi / Sara Tancredi 18 odcinków 2005 - 2017 6,7 Wade Williams Brad Bellick 17 odcinków 2005 - 2007 6,5 Amaury Nolasco Fernando Sucre 16 odcinków 2005 - 2017 7,5 Peter Stormare John Abruzzi 16 odcinków 2005 - 2006 7,6 Robin Tunney Veronica Donovan 15 odcinków 2005 - 2006 Robert Knepper Theodore "T-Bag" Bagwell 15 odcinków 2005 - 2017 7,8 Paul Adelstein Paul Kellerman 15 odcinków 2005 - 2007 6,5 Marshall Allman LJ Burrows 9 odcinków 2005 - 2006 Rockmond Dunbar Benjamin Miles "C-Note" Franklin 9 odcinków 2005 - 2017 6,0 Muse Watson Charles Westmoreland 7 odcinków 2005 - 2006 6,0 Frank Grillo Nick Savrinn 7 odcinków 2005 - 2006 7,0 Danny McCarthy Daniel Hale 4 odcinki 2005 Lane Garrison David "Tweener" Apolskis 3 odcinki 2005 - 2006 6,0 Matt DeCaro Roy Geary 3 odcinki 2006 William Fichtner Alex Mahone 2 odcinki 2006 - 2007 7,4 Camille Guaty Maricruz Delgado 2 odcinki 2005 Al Sapienza Philly Falzone 2 odcinki 2005 Stacy Keach Henry Pope, naczelnik więzienia 2 odcinki 2005 Ora Jones Wendy 2 odcinki 2005 Gianni Russo Gavin Smallhouse 2 odcinki 2005 7,0 Christian Stolte Keith Stolte, strażnik więzienny / Pracownik więzienia 2 odcinki 2005 Phillip Edward Van Lear Louis Patterson / Pracownik więzenia 2 odcinki 2005 John Heard Gubernator Frank Tancredi 2 odcinki 2005 - 2006 Michelle Forbes Samantha Brinker 2 odcinki 2005 - 2006 7,0 Mark Feuerstein Jacob Anton Ness 1 odcinek 2017 Inbar Lavi Sheba 1 odcinek 2017 8,0 Silas Weir Mitchell Charles "Haywire" Patoshik 1 odcinek 2007 7,0 Jessalyn Gilsig Lisa Rix 1 odcinek 2005 Marina Benedict A&W 1 odcinek 2017 Christian Michael Cooper Mike Scofield 1 odcinek 2017 Kaley Cuoco Sasha 1 odcinek 2007 David Franco Dr Whitcombe 1 odcinek 2017 Akin Gazi Omar 1 odcinek 2017 6,0 Chelcie Ross Bishop McMorrow 1 odcinek 2005 Kurt Caceres Hector Avila 1 odcinek 2005 Steve Mouzakis Van Gogh 1 odcinek 2017 Keith Diamond Tim Giles 1 odcinek 2005 Laura Wade Syd, tatuażystka 1 odcinek 2005 Bobby Naderi Mustapha 1 odcinek 2017 Adina Porter Leticia Barris 1 odcinek 2005 Primo Allon Urzędnik ds. zwalniania 1 odcinek 2017 Leo Rano Luca 1 odcinek 2017 Keith Dallas Agent 1 odcinek 2017 6,0 Rolando Boyce Policjant 1 odcinek 2005 Cheryl Lynn Bruce Sędzia 1 odcinek 2005 Deborah Finkel Świadek 1 odcinek 2017 Nicolas Iovino Brian 1 odcinek 2005 Lisa MacFadden Pielęgniarka 1 odcinek 2017 Wesley Walker Aryan Brother 1 odcinek 2005 Shaz Mohsin Saeed 1 odcinek 2017 Rich Komenich Maggio 1 odcinek 2005 Anthony Fleming Trumpets 1 odcinek 2005 J. Alex Brinson Bellman 1 odcinek 2017 Marcelo Tubert Biały wąs 1 odcinek 2017 Hani Mefti Strażnik w więzieniu 1 odcinek 2017 Mark Morettini Rizzo Green, strażnik więzienny 1 odcinek 2005 6,0 Jay Whittaker Mężczyzna w dresie 1 odcinek 2005 Peggy Roeder Kasjerka 1 odcinek 2005 Chavez Ravine Panna Simmons 1 odcinek 2005 Brian Hamman Maytag 1 odcinek 2005 Philip Rayburn Smith Adrian Rix 1 odcinek 2005 DuShon Monique Brown Katie Welch, pielęgniarka 1 odcinek 2005 David Lively Terrence Steadman 1 odcinek 2005 Anthony Starke Sebastian Balfour 1 odcinek 2005 Jeff Parker Tsili 1 odcinek 2005 John Conrad Wnuczek kobiety krojącej czosnek 1 odcinek 2005 Alan Wilder Kapelan więzienny 1 odcinek 2005 Ashley Boettcher Wnuczka kobiety krojącej czosnek 1 odcinek 2005 Danny Maxwell Cronie 1 odcinek 2005 David Pacheco Więzień 1 odcinek 2005 Darnell Jackson Więzień 1 odcinek 2005 Billy Chase Więzień 1 odcinek 2005 Michael Cudlitz Oficer Robert "Bob" Hudson 1 odcinek 2005 7,0 Paul Scheuring Fałszywe zdjęcie Michael Scofield (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 2017 6,3 JB Blanc Jerry Curtin 1 odcinek 2006 Barbara Eve Harris Felicia Lang, agentka FBI 1 odcinek 2006 1,0 Holly Valance Nika Volek 1 odcinek 2006 8,3 Joe Nunez Manche Sanchez 1 odcinek 2006 Peter J. Reineman Gus Fiorello 1 odcinek 2005 Nick Roth Autostopowicz 1 odcinek 2006 Danielle Di Vecchio Sylvia Abruzzi 1 odcinek 2006 Denise Lee Doradca 1 odcinek 2006 Richard Zavaglia Gangster 1 odcinek 2006 Jason Davis Wheeler, agent FBI 1 odcinek 2006 Jeffrey S. Parkerson Policjant w Waszyngtonie (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 2006 Bob Fanucchi Mężczyzna na rowerze (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 2006 Kristin Malko Debra Jean Belle 1 odcinek 2006 Noah Podell Człowiek Abruzziego 1 odcinek 2006 Walter Fauntleroy Młodszy policjant 1 odcinek 2006 Demi Lovato Danielle Curtin 1 odcinek 2006 Michael Nanfria Starszy policjant 1 odcinek 2006 Estella Perez Uzależniona na odwyku (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 2006 Colin Corrigan Detektyw (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 2017 Larry Jack Dotson Uzależniony na odwyku (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 2006 Craig Cole Eric Houle, agent FBI (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 2006 Jerry Crow Właściciel 1 odcinek 2006 James Michael Taylor Ralph, uzależniony 1 odcinek 2006 Normita Joven Prowadząca AAA 1 odcinek 2006 Darby Steeves Stewardesa (niewymieniony w czołówce) 1 odcinek 2017

.

df0v6fajz3.pages.dev/149

df0v6fajz3.pages.dev/178

df0v6fajz3.pages.dev/581

df0v6fajz3.pages.dev/337

df0v6fajz3.pages.dev/343

df0v6fajz3.pages.dev/664

df0v6fajz3.pages.dev/665

df0v6fajz3.pages.dev/273

df0v6fajz3.pages.dev/198

df0v6fajz3.pages.dev/722

df0v6fajz3.pages.dev/552

df0v6fajz3.pages.dev/859

df0v6fajz3.pages.dev/821

df0v6fajz3.pages.dev/129

df0v6fajz3.pages.dev/121

misjonarze skazani na śmierć